صفها کشیده اند در پس چشمان روزگار

خلقی که ذهنشان در باور و عمرشان در سراب

باور کرده اند که خورشید زناکجاآبادی می درخشد

بی آنکه بدانند در پس هر طلوع،جایگزین هم غروبی ست
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

هراس ، هراس ناباروری ست

در زمانه ی تمسخر اندیشگی

هرچند زینهار اهل عشق بر ناباوران

تازیانه ای است که در پس هم فرود می آید
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
حصاری که می کشم بدور خود

انگار که در امتداد نهایت است

باور نمی کنم که دغدغه ها جاده ی عصیانند

و تردید جای پای ثابتی ندارد