گیلانی شعر

از قدیمان شاعریه دوس داشتیم

شعر می زبان تا آموئی نوشتیم

لفظ و کلامات که دییم

پایان می شین سوست بوسی

کتاب و روزنامه دییم

چومان خوره بازه بوسی

بازین هتو گپ امویی

خوره بی اندازه بوسی

میرزا جای خالی کودیم

شیون جای ز خدا همش طلب خواهی کودیم

افراشته سر وقت رسییم

یاد امی شهر حکیمان کودیم

نسیم شعر وانورس

هرجا که بو بلا کوده

خلاصه کلام بگم شاعرشعر فارسی

جه ذوق گیلان بو راضی

الان جه شاعران بگم

غلامرضا مرادیه

به شهر رشت شاعران نمونه ای در تکی ایه

شهر خمام که رسیم محمد فارسی داریم

دروغ نبه جه شاعری کم نداریم

شکر خدا هرکی داریم

شعر و کتابه همه مبتلا داریم

تهران جا دانم پیله سایه داریم

هوشنگ ابتهاج گم ، که اونه تاسیان داریم

رشت که ایه دانم همش آفتابیه

ولی نانم چرا هتو امضاء کنه که ساﻳﮥ

خاتمه کلام بگم

هرچی ایسه هتو بگم

می چوم خوره برایه

امیدش از خدایه

تا شاعران سبزبگید

برای گیلان واسی همیشه پر برگ ببید

در سوگ شکیبایی

رفتی و راهت برجاست

ای خوب من اوج کمالت اینجاست

هنرهایت زجان بود

زیبا و روح افزا بود

هامون قلبها بودی

افسوس چرا کوته سخن سرودی

خسرو شکیبایی هم از میان ما رفت ، باور کردنی نیست ولی دیگر حمید هامونی نیست که از درد روزگار بخود بپیچد و مرگ خود را بخواب ببیند وبرای گریز از تلخی های روزگار دست بدامان علی عابدینی دوست درویش خود برود اینبار هامون ما با نگاهی آسمانی قدم در حجله گا ه ابدی خود می گذارد و خواب دریا چشمان ترش را خیس نمی کند

روحش جاودان

زلال و چشمه سارم

به مقصدم روانم

جاری و همچو رودم

سنگ صبور و کوهم

کینه بدل ندارم

اگر که تلخ کامم

تن ندهم به پستی یا بطریق سستی

درره عشق و جانم

همدل و همزبانم

رهرو وصال

از من مپرس کجایم

شاید پی وصالم یا رهرویی براهم

این نای خسته را من سازی دوباره خواهم

آه و فغان بر آرم زین جان بی جانانم

درراه عشق و ساقی میخانه را خواهانم

گفتی به من ز خوبان،از زندگان و نیکان

راه نکوی مردان،امید هر خسته جان

راهی که در پی آن شوری ز دل برآرم

از بهر آن شب و روز اشکی دگر ببارم

شاید بوصل هجران جانی ز تن نباشد

هجران و وصل دیدار شد حاصلم به رهوار